Jeśliby nam się miała dyskusja rozwinąć, to proponuję w osobnym wątku, jako że ten był oryginalnie po angielsku i byłoby niegościnnie zalewać go polszczyzną, poza tym to byłoby już mniej na temat, bo pewnie byśmy trochę pomeandrowali.
Dyskutować póki co nie ma o czym, bo kontropinii nie widziałem, ale jedno skomentuję - to o "wartościach, historii, tradycji".
Ad 1. Polska nie wniosła do ogólnoeuropejskiego obiegu żadnych wartości uznawanych obecnie za 'elementarne', wnosiły je za to Francja, Włochy czy Wielka Brytania (oświecenie, renesans, zmiany przyniesione przez rewolucję przemysłową, prawa i wolności człowieka) czy tak powszechnie w Polsce znienawidzona myśl lewicowa.
Ad 2. Historia nie jest pasmem sukcesów i zwycięstw. Nie jest też ciągem zdarzeń będących wyłącznie powodem do dumy. Jak niemal każdy kraj na świecie, mamy na koncie rzeczy, których można się wstydzić. Dawid Warszawski powiedział kiedyś: "Jeśli chce się być dumnym z bycia członkiem narodu, nie można wybrać sobie tylko chwalebnego wycinka z jego spuścizny, trzeba zaakceptować ją w całości, łącznie z tym co wstydliwe albo haniebne. Dopiero wtedy można z podniesioną głową prawdziwie powiedzieć: 'jestem dumny z bycia ...' ". Zgadzam się z nim w pełni. Nie mam zapędów do przypisywania sobie chwały lub hańby za czyny przodków, na które nie miałem wszak żadnego wpływu, wiem jednak, że gdybym chciał hodować w sobie dumę z bycia Polakiem, próbowałbym to robić świadomie, nie wyrzucając z pamięci drobiazgów, do których "głupio się przyznać". Gloryfikowanie przeszłości narodu, które uprawia się u nas od wczesnej podstawówki, w tym przypisywanie win za wszystkie nieszczęścia całemu światu tylko nie nam samym, uważam za fałszowanie historii - a fałsz jest fałszem bez względu na to, z jaką intencją go uskuteczniamy.
Ad 3. Tradycja? Jak ktoś mądry napisał (ale naprawdę nie pamiętam nazwiska, zdaje mi się jednak, że Polak): "Trzy są powody, dla których upadają imperia: religia, tradycja, autorytety". Mam dużą sympatię do tradycji, ale nigdy za cenę hipokryzji czy samozakłamania. Los tradycji jest mi jednak dość obojętny, bo jako duży chłopiec zdołalem już zrozumieć, że wszystko się zmienia i nie ma nic stałego w świecie człowieka (na szczęście), dlatego jeśli mam do wyboru przyjąć ją jako klapki na oczy albo odrzucić, bez wahania robię to drugie. Jeśli zaś tradycja nie kłóci się ze zdrowym rozsądkiem lub przyzwoitością, nie wymaga ode mnie półprawd ani kompromisów, witam ją z szeroko rozwartymi ramionami.
Proponuję więc
tradycyjne, rzymskie stuknięcie się kielichami, coby nam duchy do głowy nie powłaziły i nie przycmiły rozsądku!
Prosiłem Cię byś zmienił kodowanie znaków z windows na iso, lub przestał używać polskich znaków bo bardzo krzaczy i wyskakują dziwactwa w tekście. Bądź tak miły i wyedytuj swój post. Z góry dziękuję. moderator